Որպես ազգային մարմին՝ հայ հանրությունը մահացու ախտահարված է անգործության սինդրոմով: Ճշմարիտ դատողություններ այդ կապակցությամբ՝ որքան ասեք: Եվ ոչ մի նպատակային գործողություն: Բոլոր խելամիտներն ու հեռատեսները գիտեն, թե ինչ պետք է անել, բայց համատարած անշարժություն է:
Հիշեցնեմ, թե ինչ պետք է անել.
1. ապաշրջափակել Արցախը:
2. Հեռացնել ՀՀ և ԱՀ գործող իշխանություններին:
Ինչպե՞ս…
Բոլոր խելամիտներն ու հեռատեսները գիտեն՝ ինչպես:
Իսկ ինչու՞ չի արվում, ո՞րն է պատճառը` տեղին հարցին հաջորդում է մյուս հարցը: Անկեղծ ասած՝ ես նույնպես չգիտեմ, փորձում եմ իրական պատասխանը գտնել:
Բայց դրա համար շատ ժամանակ տրված չէ. Արցախը շնչահեղձ է լինում, իսկ Հայաստանն օրեցօր զրկվում է «ազգային պետության» կարգավիճակից՝ դավադիր իշխանությունների համառ ջանքերով:
Եվ պարադոքսն այն է, որ գրեթե բոլոր հայերն ամեն օր բարձրաձայնում են ազգ, պետություն, երկիր ու հայրենիք ունենալու անհրաժեշտության մասին:
Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ
Ծաղրանկարը` ՆԻԿՕ-ի (Նիկոլայ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ)